Dziurawiec – ziele św. Jana

dziurawiec

Dziurawiec zwyczajny (hypericum preforatum) stosowany już w starożytności, gatunek rośliny należący do rodziny dziurawcowatych.

Zioło to pochodzi z Europy, występuje również na terenach zachodniej Azji, północnej Afryki. W późniejszym czasie wciągnięty w obszary Ameryki Północnej i południowej, południowej Afryki, Australii, Nowej Zelandii i Japonii. Roślina ta osiąga wysokość 30- 80 cm. Wytwarza żółte kwiaty szypułkowe o średnicy 3 cm.

Dziurawiec posiada wiele nazw, np. ze względu na porę zakwitania (przed 24 czerwca dniem urodzin Jana Chrzciciela) nazywano go zielem św. Jana. Inne określenia to ruta polna, krzyżowe ziele, świętojańskie ziele, arlika, dziurawiec pospolity. Dawniej uważano iż dziurawiec posiada działanie magiczne, chroni przed złymi czarami i czartami. Twierdzono również że roślina ta chroni ciężarne kobiety przed demonami które im szkodzą.

Dziś dziurawiec ma wiele zastosowań, między innymi:

  • w przypadkach nerwowości
  • przemęczenia
  • bezsenności
  • lekkiej depresji
  • nieżytu żołądka
  • migren
  • posiada właściwości moczopędne
  • działania przeciwzapalne i dezynfekcyjne (może być stosowany na zewnętrzne rany i do płukania gardła).

Uwaga! Dziurawiec musi być stosowany ostrożnie ponieważ zwiększa poziom wrażliwości skóry (szczególnie nie zalecany osobom o jasnej karnacji) na promienie słoneczne. Należy również uważać przy stosowaniu dziurawca z lekami takimi jak antydepresanty lub tabletki antykoncepcyjne (w obu przypadkach najlepiej skonsultować się z lekarzami specjalistami).

W sprzedaży można spotkać dziurawca w formie zioła do zaparzenia, nalewki z ziela dziurawca, lub tabletek.

Sposób parzenia dziurawca

Dwie łyżki stołowe suszu zalać ½ l przegotowanej wody. Przykryć i pozostawić na około 30 minut. Po przecedzeniu napar gotowy jest do wypicia. Spożywanie naparu nie powinno przekraczać 2 – 3 filiżanek dziennie.

Autor: Aleksandra Żak