Kobiety są jak kwiaty. Swoim pięknem i zapachem wabią mężczyzn, którzy szaleją na ich punkcie. Niektóre są malutkie, ukryte głęboko w trawie, otoczone wieloma innymi cudownymi roślinami, które pewne siebie rosną wysoko ku niebu prezentując swe piękne kolorowe płatki w blasku słońca, a gdy mrok zapada, kusząco zwijają się ku sobie.
Jednak niektórzy szukają czegoś więcej, czegoś tajemniczego, ukrytego piękna. Wędrując odnajdują malutkie kwiatki jeszcze do niedawna zupełnie niewidoczne. Są oczarowani i zdumieni jak mogły być niezauważone przez tak długi czas.
Każdy kwiat jest cudowny. Sam decyduje jaką wybierze drogę prezentowania siebie światu. Najgorszym i niestety częstym wyborem jest naśladowanie tych wysokich i pewnych siebie roślin. I nie ma w tym złego, dopóki dąży się do bycia takimi, jak one biorąc je tylko jako wzór. Najgorzej jest zazdrościć im piękna i sposobu bycia, bo jeśli odczuwa się to w ten sposób, oznacza to, że uważa się za gorsze niż one. Jednak wybierając tą ścieżkę zapomina się, że z malutkich i niepozornych kwiatków mogą wyrosnąć wysokie oraz pewne siebie rośliny będące z kolei wzorem do naśladowania dla innych.
Co je powstrzymuje? Ich własny umysł. To co się w nim dzieje odzwierciedla wygląd i zachowanie. Nic prócz niego nie hamuje przed staniem się kimkolwiek i jakimkolwiek się chce. A kto jest menadżerem i właścicielem? One same.
Każdy dostał tę magiczną szansę od życia. Każdy jest pisarzem własnego scenariusza i reżyserem swojego filmu. Jak potoczy się jego droga i los zależy tylko od niego, ponieważ posiada niezwykłą zdolność wolnego wyboru i słowa.
Wszystkie kwiaty marzeniami tworzą obraz siebie i środowiska, w jakim chciałyby się znajdować. Tylko od nich zależy, czy zostaną na polanie podążając za powszechnym życiem, czy zaczerpną wiedzy i doświadczenia, aby stać się takimi jakimi chcą i wyruszą w podróż życia.
Podążanie ścieżką inną niż z pozoru powinno się pójść, zawsze będzie powodem dyskusji oraz podziwu lub potępiania. Jednak te, które piszą swój własny scenariusz, zdecydują, czy będzie to miało na nie tak wielki wpływ, aby zrezygnować ze swoich marzeń.
Zawsze jest obawa upadku, ale od tego ma się rodzinę i prawdziwych przyjaciół, aby podając rękę pomogli wstać i pójść dalej. Będąc sobą jest się panem swojego umysłu i ciała – własnego królestwa, które nie powinno być kontrolowane przez nikogo innego.
Autor: Marta Wirska
